300CV

Serce bije jak silnik na pełnych obrotach – a do tego rytmu dochodzi zmęczenie, wspomnienia i zbyt wiele bólu. Tutaj alkohol staje się sprzymierzeńcem, a wersy – czymś w rodzaju spowiedzi, gdzie każde słowo jest w połowie krzykiem, w połowie blizną. Dorastać zbyt wcześnie, tracić zbyt wiele i mimo wszystko trzymać się na nogach, jakby prędkość sama w sobie ratowała.

W tekście słychać gorycz straty, ale także dumne„nie załamałem się”. Mieszanka młodzieńczej zuchwałości z ciężką dojrzałością: anioły w niebie, sądy na ziemi, a pomiędzy nimi – próba pozostania przy życiu, zabłysnięcia choćby na chwilę. Muzyka jakby wciąga w wir, gdzie każdy beat uderza w skronie, a każdy obraz pali.

A jednak w tym chaosie jest światło: pamięć o bliskich, fani, matka, której błogosławieństwo ostrożnie unosi się w noc. W rezultacie otrzymujemy nie tylko utwór o przetrwaniu, ale kronikę drogi, na której ból i chwała idą ramię w ramię i oba stają się paliwem.