8 godzin

Pachnie zwietrzałą colą i nocnym światłem monitora. Głowa pęka od myśli, które wydają się ważne, ale i tak uciekają jak piksele w starej grze arkadowej. Dzień powtarza się przez osiem godzin, i znowu lustrzane „kim ty w ogóle jesteś?”. Albo zmęczenie, albo wewnętrzny stand-up bez widzów. Wszystko wokół jest trochę krzywe, ale przez to nawet przytulne. Sarkazm miesza się z melancholią, jak kawa z solą – niby nie powinno to działać, a jednak smak jest. Między irytacją a śmiechem szczere wyznanie: żyć jest trudno, ale fajnie obserwować, jak świat próbuje być poważny. To wszystko jest nagrywane w stylu lat 80., z pikselowymi oczami i nieogoloną ironią. Trochę chaosu, trochę grzebania w sobie i w efekcie powstaje ścieżka dźwiękowa do wieczoru, kiedy wszystko denerwuje, ale i tak jakoś jest dobrze.