Los cuervos se lo pasan bien

Dotrzeć do dna i odkryć tam skrzydło – delikatna absurdalność losu: puścić czyjąś rękę, wymyślić sobie inne życie i wyruszyć w lot, bo inaczej trzeba by być czyjąś kopią. Ptak wędrowny, który jest jednocześnie zagubiony i błogosławiony; w tej dziwnej równowadze między rozczarowaniem a drogą pojawia się niemal domowy zwyczaj – noszenie ze sobą mieszanki bólu i nadziei, jak koc w zimnym pociągu.

Nocna scena zamienia się w taniec z demonami, gdzie„no, no, no” nie jest protestem, ale mantrą, która pomaga nie obudzić się przedwcześnie. Uśmiech jak mały wyczyn: stać na nogach, gdy nad głową wciąż wiszą chmury, a obok skaczą z radości kruki. Mieszanka smutku i szczęścia – jakby smutno, ale szczęśliwsze od tego, że potrafisz kontynuować.