DISIMULA

Noc znów odgrywa rolę wspólniczki: światło jest przygaszone, powietrze wypełnia ostry dym, a spojrzenia są zbyt bezpośrednie, by udawać, że nic się nie dzieje. On jest, ona jest, jest to napięcie, które można ukryć słowem„disimula”, ale ostatecznie i tak zdradzi je oddech i drżenie rąk.

Rytm kołysze tak, jakby serce zsynchronizowało się z basem i już nie wiadomo, czy to muzyka przywołuje bliżej, czy adrenalina sama skomponowała beat. Nie ma tu rozmów o jutrze, o„a co jeśli się dowiedzą” lub„co potem”. Cała filozofia mieści się w jednej prostej zasadzie: teraz – znaczy dobrze.

I choć obietnice rozpływają się szybciej niż dym, pozostaje to samo uczucie: jakby świat na zewnątrz się wyłączył, a dwoje ludzi zbudowało swój własny – głośny, zuchwały, z lekkim odcieniem zakazu, który tylko dodaje smaku.