No te necesito para ser feliz

To trochę jak moment, kiedy w końcu wyrastasz ze starych schematów i rozumiesz, że szczęście nie jest czymś, co dostajesz w pakiecie„dwoje na całe życie”, ale czymś, co budujesz od środka. Na początku jest to trochę niezręczne, jakbyś zapomniał o kulach w domu i po raz pierwszy próbował chodzić samodzielnie. Ale po kilku krokach pojawia się czysta radość: lekkość, wolność, a nawet odrobina zuchwałej radości z tego, że serce się uwolniło.

Brzmi to wszystko optymistycznie, prawie jak manifest: żadnych dramatów, żadnych urazów – tylko poczucie, że powietrze stało się czystsze. Brzmi to jak„przepraszam”, ale bez zwykłego ciężaru – raczej jak uprzejmy gest niż przyznanie się do winy. W środku rodzi się nowy nawyk: nie trzymać ludzi dla pozoru, ale samemu zachować równowagę.