Puść to.

Trasa jest pokręcona: raz prowadzi w stronę betonu, raz rzuca prosto w burzę, a gdzieś pomiędzy tym wszystkim nagle pojawia się odrobina światła. Głosy wokół powtarzają„puść”, ale palce i tak trzymają linę aż do drętwienia. W tych wersach jest dużo kurzu po upadkach, trochę ironii wobec samego siebie i szczera próba znalezienia oddechu tam, gdzie było„kurwa duszno”. Wychodzi z tego dziennik dorastania bez różowych filtrów – z requiem za utraconą naiwność i małym zwycięstwem w tym, że wyścig jednak trwa.

MUZYKA: Michał Cechanowicz, Jakub Bryndal, Kosma Krul, ODME

MIX: Michelangelo

MASTERING: mixbytrzy

KAMERA I MONTAŻ: Krzysztof Bus