Rock śmierci

Deathrock powstał na styku punk rocka i estetyki gotyckiej pod koniec lat 70. XX wieku. Najbardziej widoczny jest na scenie undergroundowej w Stanach Zjednoczonych, gdzie ukształtował się jako odgałęzienie punka. Gatunek ten stał się swego rodzaju pomostem między agresywną energią protestów ulicznych a estetyką dekadencji, mistycyzmu i kultury horroru.

Początki gatunku sięgają Los Angeles końca lat 70., gdzie scena punkowa zaczęła już dzielić się na różne nurty. Na początku lat 80. termin„deathrock” zaczęto stosować w odniesieniu do takich zespołów jak Christian Death, 45 Grave i Kommunity FK. Ich występy łączyły ostry gitarowy drive z gotyckimi wizerunkami. Wkrótce podobne sceny pojawiły się w San Francisco i Nowym Jorku, a następnie w Europie.

Pod względem muzycznym deathrock kładzie nacisk na atmosferę i napięcie emocjonalne. Gitary często wykorzystują flanger i chorus, aby uzyskać„płynne” lub widmowe brzmienie. Tempo waha się od umiarkowanego do szybkiego, ale przy tym zachowuje się wrażenie mrocznej dynamiki. Wokal najczęściej wykonywany jest z użyciem pogłosu i echa.

Pomimo skromnych sukcesów komercyjnych, death rock zyskał znaczące uznanie w kręgach undergroundowych i prasie muzycznej. Duże festiwale, takie jak Drop Dead Festival i Wave-Gotik-Treffen, regularnie włączały do swoich programów wykonawców tego gatunku, a tematyczne audycje radiowe w latach 2000. przyczyniły się do jego globalizacji. Wpływ death rocka jest również odczuwalny w sztukach wizualnych - od linii mody inspirowanych gotyckim punkiem po współczesne performansy horrorowe.