Cin Cin

Słowa się plączą, jakby ktoś spieszył się, by opowiedzieć sen, zanim się rozpuści. Wszystko się pomieszało, kapitanowie, maszyny, fale radiowe i czyjaś "sangria de amor". W tym chaosie czuje się dziwną harmonię: niewyraźne frazy stają się rytmem, urywanym oddechem tańca, gdzie nikt nie rozumie kroków, ale wszyscy poruszają się w unisonie. Wydaje się, jakby ktoś zbierał przeszłość z odłamków: fraz, urywków modlitw, przezwisk zapomnianych przyjaciół. I z tego kolażu wychodzi nie piosenka, ale magia codziennego transu, trochę zmęczona, trochę szalona, ale po swojemu szczera. Wszystko jakby nie do końca zrozumiałe, ale przeżyte do ostatniego dźwięku.