Incoscienti Giovani

Miłość wypalona papierosami i deszczem pachnie benzyną i tęsknotą za tym, czego już nie da się odzyskać. Wszystko wydaje się trochę filmowe, jakby ścieżka dźwiękowa do starego włoskiego filmu, w którym bohaterowie nie dorastają, tylko uczą się kochać źle, ale do końca. Wiatr bije w okna, silnik mruczy, a wspomnienie o niej jest jak stacja benzynowa na trasie: mignęło i na zawsze pozostało w środku. W tych słowach młodość nie dotyczy wieku, ale szaleństwa, kiedy kochać to płonąć, a tęsknota sprawia, że oddech staje się nierówny. Śmiech, zmęczenie, kurz drogowy wszystko wymieszane, i wszystko prawdziwe. Nawet ból jest tu piękny, jak piosenka, która kończy się w pół słowa, pozostawiając po sobie ciche echo fraz: *incoscienti giovani* wiecznie młodzi, nawet gdy już nie ma sił, by tacy być.