The Kids Aren't Alright

Kiedyś wydawało się, że czeka nas nieskończone lato i wszyscy wyrosną na bohaterów swoich ulic. Śmiech w bramach, zapach asfaltu po deszczu, pierwsze papierosy, rowery bez hamulców – wszystko to było jak gwarancja wielkiej przyszłości. Dopiero potem okazało się, że dorosłość nie jest o marzeniach, ale o przetrwaniu. Muzyka grzmi, jakby próbowała przywrócić tę starą nadzieję, ale w każdym akordzie widać pęknięcie. Ulica, gdzie wszystko się zaczęło, wygląda teraz jak stare, wyblakłe zdjęcie, ale bliskie do bólu. I pozostaje tylko krzyknąć przez riff gitarowy: „Jak to się stało?”, wiedząc, że odpowiedzi nie będzie, a nostalgia i tak brzmi piękniej niż jakakolwiek prawda.