Act My Age

Świat dzieli się na tych, którzy w porę się żenią, i tych, którzy wciąż farbują włosy i śpią w hotelach. I niby to wszystko o wyborze, ale tak naprawdę o tęsknocie za czymś konkretnym, czego nikt nie potrafi nazwać na głos. Śmieszne, oczywiście, szukać sensu dorastania z kieliszkiem whisky w ręku i kolejnym nieudanym spotkaniem na Tinderze, ale przecież jakoś trzeba zrozumieć, co idzie nie tak. Miasto zmienia zasady: tu można być kimkolwiek, byle nie nudnym. Można chodzić do kościoła i nadal grzeszyć, pisać piosenki zamiast CV, zmieniać adresy szybciej niż statusy w mediach społecznościowych. A w środku wciąż to samo pytanie: kiedy dokładnie życie przestaje być eksperymentem, a staje się rzeczywistością? Wydaje się, że odpowiedź gubi się gdzieś między wybielonymi grzywkami a gitarą, która karmi, ale nie ratuje.