Vagabundo

Ciepły wieczór, dzwonią kieliszki, ktoś przy mikrofonie z najpewniejszą twarzą na świecie udowadnia, że nie wszyscy mężczyźni są tacy sami. Muzyka płynie jak żart, ale z lekkim wyzwaniem, jakby chciała powiedzieć: „Dajcie spokój, nie wrzucajcie wszystkich do jednego worka”. Parkiet wtóruje, połowa z ironią, druga z wiarą, a trzecia po prostu w rytm. Słowa proste, prawie toast. W nich jest przechwalanie się, urok i odrobina teatru, ale właśnie to sprawia, że wszystko jest szczere. W końcu wierność, jak się okazuje, może brzmieć wesoło, z gitarą, latynoskim rytmem i uśmiechem na pół twarzy.