Антидепрессант

Miłość jak pigułka – słodka w smaku, ale z skutkami ubocznymi. Łatwo się połyka, a potem kręci się w głowie, jakby z nadmiaru powietrza i niewyspania. Chciałoby się choć na chwilę uwierzyć, że obok jest ten sam antydepresant – nie z apteki, ale z ciała, spojrzenia i lekkiego zapachu perfum. Zrozumienie, że nie będzie wzajemnej miłości, już nie rani – po prostu wibruje cichym szumem pod skórą, jak tramwaj za oknem w nocy. Wszystko wokół wygląda jakby było nakręcone na starej kasecie VHS – odblaski świateł reflektorów, pusta trasa, „boomer” z plastikową Paris Hilton na siedzeniu pasażera. Trochę śmieszne, trochę smutne, ale z jakiegoś powodu prawdziwe. W tym rytmie jest i rozpacz, i czułość, i ta dziwna szczerość, kiedy zamiast wyznań brzmi prośba: po prostu bądź lekarstwem, choć na chwilę.