Niebla

Trochę pochmurne poranki i zbyt jasne miasto, gdzie nawet powietrze smakuje jak zmęczenie. Wszystko wokół się porusza, buczy, miga, a w środku – wieczny tryb „pomyślę później”. Czasami chce się po prostu wymienić zepsutymi częściami siebie – oddać coś niedoskonałego i w zamian otrzymać choć odrobinę szczerości. To mniej więcej o tym: o ludziach, którzy ukrywają uczucia pod pancerzem ironii, bawią się w „gangsterów”, a tak naprawdę po prostu boją się nie spodobać. Brzmi jak wieczór po długim dniu, kiedy już wszystko jedno, kto ma rację. Kiedy chce się powiedzieć: „daj mi najgorsze, i tak spróbuję z tego zrobić coś pięknego”. I niech cały świat myśli, że to żart – najważniejsze, żeby jedna osoba zrozumiała, że nie.