Чайлдфри

Wydaje się, że ktoś w końcu doprowadził "przydatne rady" do logicznego końca. Tak pilnie słuchał każdego guru z internetu, że nawet śmierć swoją załatwił zgodnie z instrukcją – z listą kontrolną, listą odtwarzania i wesołym posłowiem. Tańce na pogrzebach, szampon z ekstraktem z ropuchy, kolacja u szatana – wszystko jak w najlepszych samorozwojowych tutorialach, tylko z zapachem siarki i ironii. Pod tym szalonym rytmem jakby krył się zmęczony uśmiech: od nieskończonych zasad, trenerów i obietnic „jak żyć poprawnie”. W tym piekle nawet diabeł śpiewa melodyjnie, a człowiek wciąż stara się być "jak trzeba". Strasznie, śmiesznie i aż do bólu znajomo – kiedy dobre rady brzmią głośniej niż własna głowa.