Kelingan Mantan

Miłość jest jak stara kaseta: trochę szumi, czasami wciąga taśmę, ale wciąż gra tę samą melodię, od której w środku drży. Kiedyś było „na zawsze” – czyste, uczciwe, prawie święte. Teraz pozostały tylko echa: głosy, urywki zdań, nieco stłumiony rytm wspomnień. Śpiewa jakby przez dym wieczornego ogniska – o tym, jak wszystko było proste, dopóki nie stało się skomplikowane. Obietnice, które nie przetrwały próby czasu, mamine "nie trzeba" i niekończące się próby bycia silnym, gdy serce już dawno się poddało. W tym dźwięku jest pogodzenie – nie z bólem, ale z tym, że ból jest też częścią miłości. Trochę smutku, trochę zmęczenia, trochę ciepła – jakby się pogodził, ale wciąż czeka. Przecież nawet jeśli się nie udało, piosenka wciąż brzmi.