アゲハ蝶

Lata, jakby nie wiedziała, że spłonięcie jest jej przeznaczeniem. Leci nad księżycową nocą, nie wiedząc, gdzie jest koniec, a gdzie początek – po prostu tańczy, bo tak łatwiej nie myśleć. W świecie, gdzie niebo całuje morze, a radość i tęsknota stapiają się w jeden kolor, nawet słowo „miłość” brzmi jak prośba o wodę pośród pustyni. Czasami życie naprawdę przypomina złą sztukę: scena jedna, widzów brak, a wyjść za kulisy nie można. Ale jeśli choć na chwilę udało się spotkać czyjeś światło – to już nie na darmo. Nawet jeśli potem wszystko znów ciemnieje i pozostaje tylko motyl ze sparzonymi skrzydłami, uparcie szukający miejsca, gdzie mógłby odpocząć choć na jedno oddech.