Светлая полоса

Czasem ciemność trwa tak długo, że zaczynasz wątpić, czy w ogóle istnieje świt. Świat jakby owinięto czarną taśmą klejącą w pięciu warstwach, a oddech pozostawiono tylko na autopilocie. Ale gdzieś w środku i tak gromadzi się maleńki zapas sił – na jeden zryw, jeden ruch do przodu. Choćby po omacku. Noc pachnie tu popiołem, ale ktoś wciąż szuka obok ręki – nie puszcza, nie poddaje się. I właśnie w tym tkwi dziwna, uparta wiara: że nawet na popielatej pustyni wyrośnie źdźbło, choć cienkie, to żywe. Że rosa znów zabłyśnie jak obietnica dana samemu światłu. Żadnego patosu – po prostu ciche, uparte „pomimo wszystko”. Muzyka płynie, jak krok po kroku po śnieżnej skorupie, aż nagle pod nogami trzaśnie lód i gdzieś z przodu zabłyśnie pierwsze światełko. Będzie dobrze. Na pewno będzie.