Stycamen

Miasto wibruje w rytm, jakby ktoś włączył tryb piątkowego wieczoru i zapomniał go wyłączyć. Światło migocze, powietrze drży od basu, a nawet najskromniejsi zaczynają kołysać ramionami, udając, że po prostu szukają wygodnego miejsca przy barze. Wszystko staje się prostsze: muzyka miesza się z powietrzem, alkohol z odwagą, a zmęczenie z przyjemnością. Śmiech, rytm i lekkomyślność łączą się w koktajl, który sprawia, że chce się odpuścić wszystko i po prostu tańczyć. Żadnych poprawnych ruchów, żadnych oceniających spojrzeń, tylko rytm, który porywa i niesie. I nagle staje się oczywiste: nie istnieją ludzie, którzy „nie tańczą”. Są tylko ci, którzy jeszcze nie usłyszeli tej muzyki.