Falling)

Sen podkrada się miękko, jak kot – szura łapami po myślach, spycha rzeczywistość na bok i wzywa tam, gdzie można po prostu upaść. Nie potknąć się, nie zgubić – właśnie upaść, pięknie, z rozmachem, w półsen, gdzie wszystko się rozpuszcza: troski, listy spraw, obce głosy. Nie ma sensu czuwać – zbyt słodko jest być między „jeszcze trochę” a „już nie tu”. Muzyka ciągnie w dół, ale to rzadki przypadek, kiedy upadek nie przeraża. Jest jak miękki poranek po bezsennej nocy – dziwnie znajomy, trochę pijany, ale tak bliski.