Mato

Pachnie kurzem drogi, dymem tytoniowym i czymś znajomym, co kryje się między akcentem a rytmem basu. Tutaj wszystko jest proste: dzieciństwo na ranczu, krowy, słońce, rodzinne ręce w pracy – i nagły zwrot ku kalifornijskiemu blaskowi, gdzie „LV” zastępuje błoto na butach. Ale nawet pod modną koszulą słychać bicie tej samej krwi: lojalność, wybuch gniewu, gotowość do „arrimangar” bez pytań. To nie poza - to kod. I kiedy dym z papierosa unosi się w rytm bitu, czujesz: człowiek może zmieniać miasta, ale nie to, jak patrzy w oczy światu.