FÉNIX

Czasem, żeby wzbić się w górę, trzeba najpierw upaść – nie dramatycznie, ale tak, z poczuciem, że poprzednia wersja siebie już nie mieści się w starej skórze. Z tych pęknięć wydobywa się potem światło, bezczelne, piękne, prawdziwie żywe. I oto oddech jest inny, chód - jakby po powietrzu, a głos wreszcie brzmi bez próby zaimponowania. Tu nie ma pozy, tylko czyste uczucie: lekkość po burzy. Kiedy przestajesz tłumaczyć, usprawiedliwiać się, udowadniać – po prostu oddychasz pełną piersią i idziesz dalej. Niech ktoś szepcze, że „się zmieniła” – no tak, w końcu.