Достойно

Zapach asfaltu i rozgrzanego żelaza, słabe światło latarni, szum samochodów gdzieś za oknem – tło dorastania bez upiększeń. Tutaj nie szuka się dramatu, tutaj się go przeżywa: cicho, uparcie, zgodnie z zasadami ulicy, gdzie każda blizna to podpis pod własną biografią. Słowa lecą w mikrofon, jak spowiedź przed ciemnością – nie skarga, ale dowód na to, że w środku wciąż płonie. Zmęczenie nie przeszkadza trzymać głowy wysoko, nawet gdy wokół ciemność i beton. Bo godność to nie słowo, tylko nawyk. A jeśli życie jest drogą, to ślady opon na asfalcie to nie tylko brud, ale znak: przeszli, wytrwali, idziemy dalej.