zumindest red ich mir das ein

Bywa, że człowiek odchodzi – a wraz z nim znika lekkość, pewność siebie i przyzwyczajenie do widzenia w lustrze kogoś wyjątkowego. Pozostają cisza, złość i próby przekonania siebie, że nie boli. Tak się żyje: z mądrymi usprawiedliwieniami, z starannie zszytą dumą, powtarzając „wszystko w porządku” jak mantrę na stare blizny. W tym dźwięku jest jakby echo opuszczonego mieszkania, gdzie wciąż czuć obce perfumy i nierozwiązane sprawy. Smutne, ale prawdziwe. Z goryczą, ale bez histerii. Kiedy uraza zmęczyła się krzyczeniem i po prostu usiadła na parapecie, zapaliła papierosa i powiedziała: „No to chociaż teraz wiadomo, kto był problemem”.