KAC WAWA

W słuchawkach miejski zgiełk, a w środku albo kocioł, albo radio z rozstrojoną częstotliwością: rytm szarpie za ramię, słowa raz żartują, raz tną. Tutaj i pragnienie adrenaliny, i zmęczenie uczuciami, które przestały reagować na dotyk; wszystko zmieszane jest z uliczną brutalnością – ostrzeżeniami, z kim spacerować, i czysto domowymi – ostrymi metaforami o ranach serca i nie tylko. Słychać, jak bardzo chce uciec od własnej głowy, ale jednocześnie chce zostać na kolejną bezsensowną kontrolę – wszystko jak w złym serialu, tylko ścieżkę dźwiękową pisze samo miasto. Trochę cynicznie, trochę dziennikowo ciepło: tu próby odzyskania smaku życia przez cudze ręce, a tu spokojna akceptacja tego, że „wszystko nie idzie po planie”. Wokal to bezsilnie obojętny, to wywołujący do odpowiedzi – jakby ktoś uczył się odróżniać nawyk od pragnienia. I na koniec - lekki uśmiech: zasady się łamią, ale nawyki pozostają, co oznacza, że można tańczyć nawet na molo do rana, dopóki czas naprawia to, czego nikt poważnie nie zamierzał restaurować.