Senfoni

Świat rozpada się cicho – gdzieś w środku, między wdechem a wydechem. Wszystko wydaje się żywe, ale w ciele czuję się jak plastik, a w myślach słyszę szum zepsutego radia. Miłość i złość dawno pomieszały role, odgrywają sceny bez reżysera. Na zewnątrz spektakl, wewnątrz front. Każda linijka brzmi jak spowiedź kogoś, kto zbyt wiele widział i zbyt długo się trzymał. W nim jest i filozof spierający się z przeznaczeniem, i zmęczony żołnierz śmiejący się na ruinach własnej wiary. Tutaj tańczą z demonami w rytm syntezatorów, mierzą siły z chaosem, spierają się z Bogiem, ale nie po to, by uzyskać odpowiedź – po prostu po to, by poczuć, że wciąż żyją. Ciężki, niemal rytualny bit bije jak puls na granicy omdlenia. I w tej rozpaczy - dziwne oczyszczenie: kiedy akceptujesz ból, przestajesz się bać. Wydaje się, że tak brzmi moment, kiedy człowiek po raz pierwszy patrzy w otchłań i rozpoznaje w niej swoje odbicie.