Menjadi Dewasa

Poranek, który nie może się zdecydować, jaki będzie – słoneczny czy jednak pochmurny. Gdzieś w głębi pamięci dzwoni budzik, ale wydaje się, że to nie on dzwoni, tylko dorosłe życie. Ta sama, gdzie śniadania stają się negocjacjami, śmiech przykrywką, a czas wymyka się z rąk jak herbata nalana w pośpiechu. Biec, żeby się nie spóźnić na coś ważnego, choć do końca nie wiadomo na co dokładnie. Zbierać się po kawałkach między cudzymi oczekiwaniami a własnymi „muszę”. Uczyć się cierpliwości jak nowej formy sztuki. I nagle zrozumieć, że bycie dorosłym to nie o zwycięstwa, ale o umiejętność nie schodzenia z trasy, nawet gdy nie wiesz, gdzie jest meta. Gdzieś tam, między szarym niebem a ciepłem dłoni, pojawia się ciche pojednanie. To nie kapitulacja – to po prostu dorastanie.