Drip

Jakby dwa wyładowania elektryczne przypadkowo spotkały się na skrzyżowaniu spojrzeń – i teraz świecą w unisonie. Wszystko wydaje się proste: rytm - leniwie-zabawny, słowa - jakby wymknęły się z języka, zanim zdążyły zostać poprawione przez rozum. Ale w tym niechlujnym „spisomku” jest coś uroczego – ten sam klimat, kiedy nie trzeba być mądrym, głębokim, dramatycznym. Po prostu zgrać się w tempie, w oddechu, w wersie. Muzyka mieni się jak folia na słońcu: trochę oślepia, trochę oszukuje, i dlatego jest jeszcze przyjemniejsza. Nie ma sensu szukać tu podtekstów – wszystkie rozpuściły się w świetle. Po prostu dwoje na jednej fali, przewracają tę samą stronę, podczas gdy reszta tylko szuka właściwego tomu.