Cuando Llegará Mi Suerte

W głowie szum, jak po trzech dniach bezsenności i kawie na pusty żołądek. Wszystko jakby się ruszało – dni, tygodnie, życie – ale miało się wrażenie, jakby stało się w miejscu i czekało na autobus, który już dawno odwołano. Gdzieś tam, poza tym zmęczeniem, chodzi „szczęście”, a tu jest tylko przyzwyczajenie do liczenia minut do tego „kiedy się uda”. Każda zwrotka to jak myślowa runda honorowa wokół własnej bezradności. Sarkastyczne zmęczenie oczekiwaniem, przeplatane nadzieją, która już nie świeci, a po prostu migocze jak żarówka na wyczerpaniu. I wszystko to w rytm, który nie pozwala upaść twarzą w poduszkę – jakby ciało wciąż pamiętało, jak żyć, nawet jeśli głowa dawno się poddała.