Estrellas Místicas

Wszystko wydaje się być jak zawsze – scena, światło, widzowie, znajoma rutyna, wyćwiczone uśmiechy. Tylko w środku – lekkie swędzenie: jakby chciało się zdjąć skórę i sprawdzić, czy pod nią została choć kropla prawdziwego. Śpiewanie, żartowanie, bycie uprzejmym – od dawna nie jest to akt woli, a punkt w kontrakcie. Każde „dziękuję” brzmi jak podatek od uprzejmości, ale płacisz go i tak, bo tak się przyjęło. A jednak jest w tym dziwna godność – nie gryźć ręki, która karmi, tylko po prostu cicho przełknąć jad własnego niezadowolenia. Uśmiechnąć się, kiedy się nie chce. Zrobić krok na scenę, nawet jeśli w środku jest pustka. Mała ofiara za wielką nagrodę – nie w chwale, ale w tym właśnie momencie, gdy wschodzą nowe gwiazdy, a ty wciąż stoisz w świetle. Choć z obdartą duszą, to jednak świecisz.