Tu nombre

Są dźwięki, które się nie starzeją – po prostu zmieniają formę. Jak światło ze starego reflektora, wciąż dotykają skóry, ale już nie grzeją. Tak i tu: pamięć tańczy na odłamkach przeszłości, gdzie imiona brzmiały głośno, a spojrzenia zamarzały w połowie drogi. Wszystko wydawało się prawdziwe, tylko że to, co prawdziwe, się skończyło. Piosenka pachnie wypolerowaną podłogą parkietu, spóźnionymi oklaskami i tą słodką chwilą, kiedy jeszcze można było nie puszczać. Ale trzeba. Bo każde imię ma swoje życie, nawet jeśli kiedyś brzmiało obok. I wszystko, co pozostaje, to rytm, który pamięta wszystko, czego nie można już nazwać.