FOCUS

Wydaje się, że to stan, w którym świat jest rozmazany na krawędziach kadru, a w centrum jest jedna osoba. Reszta traci ostrość: telefon grzeje się w dłoni, kawa stygnie, myśli skaczą, ale wszystko wraca do jednego punktu. Głos jakby utknął między szeptem a wyznaniem – powtarza w kółko to samo, jak zaklęcie, aż zaczniesz w to wierzyć. W tej obsesji nie ma dramatu, jest tylko żar – ten sam, od którego skóra pamięta dotyk dłużej, niż powinna. I im bardziej próbujesz się odwrócić, tym mocniej wciąga cię rytm, w którym jedyna myśl pulsuje w takt basu: "skupienie to ty".