Earth (Dradada)

Gdzieś pomiędzy pulsem miasta a biciem własnego serca rodzi się to uczucie – jakby powietrze samo wibrowało od gorąca, a czas nagle stawał się lepki, niemal fizyczny. Świat jakby się przegrzał, i oto na powierzchnię wypływa wszystko, co żywe: strachy, pamięć, miłość, prawo, którego nikt nie napisał, ale wszyscy z jakiegoś powodu przestrzegają. Nie ma tu głośnych deklaracji – tylko ruch od wewnątrz, jak przypływ, który nie pyta o pozwolenie. Wszystko jest stopione i szczere, jakby ktoś zdjął folię ochronną z rzeczywistości. I pośród tego upału brzmi dziwny spokój: żyć, płonąć, powtarzać się przez pokolenia, stając się tym samym „ciepłem”, które nie gaśnie, nawet gdy światło dawno zgasło.