Pussy Palace

Czasami nawet metro staje się współwinnym dramatu. Jedziesz sobie, spóźniasz się, myśli skaczą od irytacji do ulgi – w końcu wszystko jest już postanowione. A potem klucz w zamku, drzwi otwarte i rzeczywistość zamienia się w serial z ograniczeniem wiekowym 18+. W kadrze - szkatułka z listami, niespokojne łóżko i kolekcja godna muzealnej gabloty pod tytułem „Jak nie żyć”. Gdzieś na granicy histerii i komedii rodzi się jasność: wszystko, co wydawało się domem, okazało się filią "pussy-palace". Niezręcznie, głośno, prawie zabawnie – jak scena, po której już się nie płacze, tylko śmieje przez dym. I tak, w tej katastrofie jest jakaś estetyka – błyszcząca, lepka, ale szczera.