All Time High

Miłość to oczywiście nie instrukcja montażu mebli – nie ma żadnego jasnego planu, gdzie co włożyć i czym przykręcić. Wszystko jest chwiejne, emocjonalne, czasami na granicy histerii i naprawy relacji według harmonogramu. Ale pośród całego tego chaosu nagle łapiesz się na tym, że znowu wierzysz. Że można nie ratować, tylko po prostu tańczyć, aż wyschną łzy. Co można po prostu oddychać w rytm, bez wyjaśniania. Tutaj powietrze jest jakby przesiąknięte porannym światłem po bezsennej nocy – lekko mętne, ale pełne nadziei. Wciąż boli, ale już jest pięknie. I gdzieś pomiędzy „dlaczego znowu?” a „spróbujmy jeszcze raz” rodzi się to uczucie, kiedy kroki stają się lżejsze, a serce – prawie nieważkie.