AEAO

Wydaje się, że jest to ścieżka dźwiękowa do dorastania, którego nikt nie zamawiał. Tutaj hałas miasta miesza się z ciężkim oddechem, a następnie z marzeniami, które jeszcze nie wyparowały z głowy. Wszystko jest nieco zmęczone, ale wciąż żywe - jak serce, które nie poddaje się tylko dlatego, że nie potrafi inaczej. Błędy, zmęczenie, wątpliwości – wszystko składa się w jeden uparty rytm, w którym nie chodzi o zwycięstwo, ale po prostu o to, żeby nie zatrzymać się. I gdzieś pośrodku tego betonowego zgiełku nagle wyrasta maleńka rzecz – nadzieja, uparta jak trawa między płytami chodnikowymi.