AUSNAHMEZUSTAND

Nocny tłum porusza się jak jeden wielki organizm: ktoś pije, ktoś krzyczy, ktoś popycha – a wszystko to pod hasłem„niech się eskaluje”. Słowa brzmią jak gwizdek sędziego przed końcowym gwizdkiem: piłka nożna, bójka, konsumpcja, zero konsekwencji – jakby życie stało się meczem, w którym zasady zapisano na serwetce. W każdym wersie – zapach betonu, kół, adrenaliny i lekkiej halucynacji wszechdozwolenia; bez wstydu, bez żalu, tylko chwilowa euforia i głośny śmiech nad jutrzejszym porankiem.

Ironia w głosie jest delikatna, niemal domowa i bezceremonialna: przechwałki i agresja patrzą na siebie przez pryzmat zmęczenia, a w finale pozostaje tylko łagodne zrozumienie – tyle hałasu dla poczucia, że wciąż się żyje. Za brutalnością kryje się jakieś tęskne ciepło: ludzie robią krawale, aby poczuć się kimś ważnym, a w tym śmiesznym, nieco żałosnym rytuale tkwi swoista prawda o współczesnej jedności.