LID

Noc ze słuchawkami zamienia się w tabloidową legendę: głos, który syczy na krawędziach i jednocześnie mruga, jakby opowiadał o swoich wyczynach pomiędzy wyjściami do toalety a poszukiwaniem sensu. Jest tu brawura i miejska tragikomedia – jakby ktoś przyszedł na regionalny mecz z kataną w rękach i tenisówkami, żeby wygrać, a jednocześnie udaje mu się zażartować z matki i zaginionych czwartków.

Brzmi jak nagranie z latarni: brutalna szczerość, podarty humor i subtelny ból ukryty za wielkimi frazami. Z jednej strony napompowana energia, by „brać, co twoje”, z drugiej – zmęczenie „złamałem świat, ale nie złamałem go do końca”. I to dziwne połączenie twardości i niemal dziecięcej dumy ma swoją ciepłą, nieco ironiczną prawdę o tym, jak radzą sobie na swoich ulicach.