Mengenangmu

Jest cisza, która brzmi głośniej niż jakiekolwiek słowa. Nie ma w niej dramatu, tylko równy oddech wspomnień – jakby ktoś nadal siedział obok, tylko stał się niewidzialny. Takie uczucia nie dotyczą zapomnienia ani cierpienia, ale cichego„dziękuję” za to, co było, i pewności, że więź nie zostanie zerwana, nawet jeśli światy już się nie krzyżują.

Miłość tutaj nie jest ogniem, ale światłem z węgli, które nie zgasło, tylko stało się cieplejsze. Nie wymaga odpowiedzi, nie wzywa z powrotem, tylko delikatnie przypomina: to, co jest teraźniejsze, nie umiera, po prostu staje się wieczne.