Kangen

Listy są jak małe kapsuły czasu, gdzie zapach atramentu jest z jakiegoś powodu cieplejszy niż jakikolwiek Wi-Fi. Tutaj słowa nie tylko przekazują „cześć” – one jakby delikatnie dotykają policzka. Każda linijka drży z niecierpliwości: no kiedy wreszcie przytulę, wezmę oddech, przycisnę się i wszystko znów wróci na swoje miejsce? Między wierszami - szelest oczekiwania, jak w starej skrzynce pocztowej przed świtem. Słodka tortura odległości, gdzie każde „tęsknię” brzmi nieco głośniej, niż by się chciało. I cała ta czułość - nie na pokaz, ale na później, na ten właśnie moment, kiedy drzwi się otworzą, a świat wreszcie odetchnie: „wróciłeś”.