Kita Usahakan Lagi

Jest szczególna odmiana optymizmu – cicha, bez fanfar i haseł. Ta, która żyje gdzieś pomiędzy „jeszcze się nie udało” a „uda się, ale trochę później”. Kiedy wszystkie siły są już na wyczerpaniu, a zamiast motywacyjnych przemówień jest po prostu nawyk wstawania rano i próbowania od nowa. W tym stanie wszystko zwalnia: tygodnie zamieniają się w miesiące, a nadzieje w małe codzienne działania. I nawet jeśli niebo na razie milczy, wiara nie odchodzi – po prostu staje się cichsza, bardziej przytulna. Jak stare koce, w które się owijasz, żeby nie zmarznąć od własnych wątpliwości. Piosenka o tym – o cierpliwości, która pachnie deszczem, i o miłości, która nie traci kształtu, nawet jeśli czas ciągnie się jak guma do żucia. Przecież wszystko się wydarzy. Po prostu nie dzisiaj.