Rahasia Hati

Miłość tu nie jest głośna ani krzykliwa – raczej jak wiatr przed burzą: niby nic szczególnego się nie dzieje, ale powietrze już dzwoni od oczekiwania. Słowa proste, ale jest w nich tyle niewypowiedzianego, że między wierszami można usłyszeć całe wyznanie. To nie chodzi o publiczne wyznania, ale o to drżenie, kiedy serce chce wyrwać się na zewnątrz, ale duma szepcze: „poczekaj”. Muzyka płynie jak letni deszcz po szybie – trochę smutno, trochę jasno, a gdzieś w głębi brzmi to samo „a nuż się domyśli”. Wciąż można zdążyć – powiedzieć, poczuć, nie ukryć. Przecież nawet tajemnica, jeśli długo ją przechowywać, zaczyna sama cicho śpiewać.