Komang

Jakby wieczór sam włączył tryb spowolnionego tempa. Powietrze jest gęste jak przed deszczem, ale bez niepokoju – po prostu świat postanowił na chwilę przystanąć i popatrzeć, jak pięknie dwoje ludzi potrafi milczeć. Tu nie chodzi o pasję ani o głośne obietnice – wszystko jest ciche, proste i dlatego prawie święte. Śmieszne, ale nawet czas jakby nie chciał przeszkadzać. Siada obok, zwieszając nogi, i słucha: jak śmiech staje się oddechem, a oddech – przyzwyczajeniem do bycia razem. A jeśli nagle jeden dzień minie bez tego ciepła, bez znajomego głosu po drugiej stronie linii – wszystko niby na miejscu, ale już jakoś nie tak. Świat ten sam, ale bez odbicia na wodzie, bez zapachu po deszczu. A potem znowu – prosty uśmiech, lekki śmiech i wszystko znowu jest całe. Jakby życie było tylko chwilą, w której ktoś jest zbyt piękny, by opisać to słowami.