Dracula

Noc, kiedy świat wydaje się nieco sztuczny – jakby ktoś podkręcił jasność i kontrast. Ulice błyszczą jak w filmie, w którym bohater jest zbyt piękny, by być prawdziwym. Powietrze pachnie żalem i benzyną, a niebo powoli staje się zdradziecko błękitne. Chce się schować przed świtem, jak przed niezręcznym świadkiem – nie widzieć, jak światło rozwiewa iluzję. Jest w tym szczególna magia, gdy próbuje się uciec od poranka, który i tak nas dopadnie. Kiedy przyjaciele wołają do samochodu, a w środku wszystko jęczy: „Poczekaj, jeszcze nie skończyłem rozmawiać z nocą”. I niby śmieszne, że czujesz się jak Drakula w biegu, ale i tak biegniesz – nie przed słońcem, ale przed tym, że znowu będziesz musiał być sobą. A na razie - ciemność, muzyka i ta sama granica między szaleństwem a wolnością. Kiedy każda przeżyta chwila lśni niebezpiecznym blaskiem, a, do cholery, widok jest naprawdę imponujący.