Pa que ya no estés triste

Czasami przeszłość powraca nie w postaci listów i żalu, ale w postaci relacji z nową lokalizacją i ciałem, które stało się jeszcze bardziej pewne siebie. Wydaje się, że wszystko się skończyło, ale chemia, ta uparta rzecz, nie poddaje się. Między wierszami wyczuwalny jest żar wspomnień, zmieszany z lekką zazdrością o cudze ręce i samozadowoleniem„a nie mówiłem”. Brzmi to jak spotkanie dwojga ludzi, którzy zbyt dobrze wiedzą, jak to się skończy, a mimo to ponownie się w to angażują. Ponieważ trzeźwość jest przeceniana, a uczucie, że wszystko nadal„pali się”, jest zbyt rzadką przyjemnością, aby jej nie powtórzyć.