Приятно

Pachnie wieczornym Peterburgiem – mieszanką mokrego asfaltu, latarni ulicznych i dzwonienia w głowie od przemyśleń. Słowa przeskakują między ironią a zmęczeniem, jakby raper zmęczył się uderzaniem się w pierś, ale nadal nie umie milczeć. W utworze zaciera się granica między„wszystko dla przyjemności” a„wszystko jest nie tak”. Gdzieś w tle bulgocze sprite, szeleszczą skarpetki bez metek, a z każdego rymu wyłania się ten sam facet, który jakby dorósł, ale nadal rymuje życie z bezsennością.

Muzyka balansuje na granicy żartu i spowiedzi: ironicznie drażni rzeczywistość, a potem nagle mówi o wieczności, niemal szeptem. Nie ma tu pozowania – tylko poczucie, że dorosłość to nie status, a po prostu umiejętność rozcieńczania wody sokiem i pozostawania w rytmie.