Prosty Chłopak

Szary blok, szare niebo, szare dni powszednie – ale w środku wszystko pulsuje, jakby ktoś włączył życie na pełnych obrotach. Nie ma tu miejsca na poezję: asfalt pachnie potem i spalinami, a marzenia mierzy się nie kilometrami, ale wykorzystanymi szansami. W każdym słowie jest trochę zmęczenia i trochę dumy, jak u tych, którzy wydostali się z błota, ale nie zapomnieli, skąd pochodzą. Muzyka dudni jak silnik pod oknami – chrapliwa, uparta, z domieszką szampana o smaku zwycięstwa i echem starej„Nokii” gdzieś w przeszłości. Wszystko jest proste: chłopak z bloku, ale świat wokół nie wydaje się już taki szary.