Milion kilometrów

Świat kręci się jak pęknięta płyta – u kogoś głośniej gra muzyka, u kogoś słychać syczenie. W oknach świecą się światła, ktoś się modli, ktoś po prostu nie śpi, a ktoś wraca do domu w porannym powietrzu i własnych myślach, które nie chcą ucichnąć. Wszystko wydaje się znajome: mama, która się martwi, brat, który czeka, dom, którego ściany słyszały więcej niż ludzie. Ale w środku jest lekkie załamanie, jakby każdego dnia trzeba było uczyć się żyć na nowo. Miasto śpi, ale to nie jest spokój – to przerwa między nieszczęściem a nadzieją, dopóki ktoś gdzieś nadal wierzy, że jutro nie spłonie od słów.