Toxic Sunny Delight

Światło słoneczne jest zwodnicze. Na zewnątrz jest ciepło, złocisto, prawie radośnie. A w środku jakby pył z reflektorów w gardle – sucho, lepkie, męczące. Tak bywa, gdy blask już razi oczy, a chce się po prostu wyłączyć światło, otworzyć okno i odetchnąć.

Nie ma tu histerii – tylko ciche„dość”. Żadnych poz, żadnej dramaturgii, tylko zmęczenie przypominające rozgrzany asfalt. Nawet słońce wydaje się toksyczne, jak lemoniada, która zapomniała, że ma sprawiać radość. I gdzieś pośrodku tej lepkiej jasności pojawia się jedno rozwiązanie – wyjechać. Niech wszystko płonie, byleby znów można było oddychać chłodnym powietrzem.