TERAZ ALBO NIGDY

Tętno jakby celowo przyspieszone: pod skórą – stalowa determinacja, na ustach – zjadliwy uśmiech, a w kieszeni – wyimaginowany Rolex. Narracja przypomina dziennik ulicznego wojownika, w którym każdy znak to ślady upadków i uderzeń, a każdy żart o bogactwie i łańcuchach brzmi jak tarcza i jest podobny do modlitwy. Wokal przecina ciszę, jakby rozrzucał na wietrze stare urazy, a w tym hałasie można dostrzec żelazną wiarę: wstań, póki jeszcze oddychasz, i nie sięgaj po cudze oklaski.

W tym świcie jest ciepły posmak autoironii: głośne słowa o gangsterskich„bankach” i wielkich zwycięstwach sąsiadują z uczciwym przyznaniem się do pochodzenia„z dna”. Błysk łańcucha i drapieżne szczekanie wokół – to nie tylko groźba, ale także maska, pod którą kryje się zmęczona, ale wytrwała odwaga. Muzyka sugeruje: czas przestać czekać na łaski – czas pokazać zęby, ale nie zapomnieć o uśmiechu do siebie w lustrze.